De Hobbit, IMAX en Tension Release Exercises (TRE)
Al eens in de IMAX geweest? Ongelofelijk, de IMAX is een super hightech 3-dimensionale bioscoop. Ik dacht eerst dat het 4-dimensionaal was en verwachtte dat Gandalf elk moment aangevallen zou worden door een heel leger van verscholen knagende ratten. Later kwam ik erachter (de spanningsopbouw was gewoon te lang) dat die extra dimensie het publiek om mij heen was. Emmers met popcorn werden weggeknaagd. In de hele film verder geen rat te zien.
Kortom, ik heb de Hobbit gezien, en ik vond het leuk. Tegelijkertijd merkte ik ook op dat mijn ervaring van de film totaal anders was dan die van mijn vrienden. Na de film zaten ze er nog helemaal in, gekke stemmetjes, helden nadoen en vooral heel erg high van de 3D Dope. En ik? Ik ervoer een verstomming, een bevroren staat. Mijn harde schijf maakte overuren om de tsunami van indrukken een plek te kunnen geven. Ik voelde me totaal overspoeld.
Wat heeft dit nu te maken met Tension & Trauma Release Exercises?
Aangezien ik een TRE-beoefenaar en -therapeut ben, vond ik het geweldig om van alles te ontdekken en te onderzoeken wat met (psoas) spanning te maken heeft én hoe we er mee omgaan. Superinteressant dus om zelf in zo’n situatie te verkeren, ik kon mezelf observeren en onderzoeken wat de 3D-filmervaring met mij deed. Er is echt een verschil tussen een gewone film kijken en deze high tech 3D ervaring. Van observator word je ineens onderdeel van de film. Je zit er letterlijk middenin.
Wanneer zo’n film dan een gigantische hoeveelheid special effects heeft (de standaardmix van snelheid, vlotte plotwisselingen en een snufje agressie), reageert je lichaam alsof het dit allemaal meemaakt. Je wordt onderdeel van de film. Er komt iets naar je toevliegen en je ziet het hele publiek een snoekduik naar links maken.
Grote kans dat je lichaam dit allemaal nog aan het verwerken is als je dan de bioscoop verlaat. En wat doe je dan met al die adrenaline? Niets! Het blijft rondcirculeren in je lichaam, mits je die Boost verwerkt door de hele weg naar huis te rennen, gelijk hout gaat hakken voor de hele winter of zoiets… snap je?
Ik ben blij dat ik een manier heb gevonden om dit van me af te schudden. En dat deed ik door trillingen toe te laten. Mijn lichaam weet de weg hoe deze boost te ontladen, dankzij TRE. Het is de manier waarop alle zoogdieren het doen, en het werkt.
Nu weet ik ook waarom ik alleen maar feelgoodfilms kijk. Ik hou ervan om geïnspireerd te raken door situaties die goed aflopen. De liefde wint en mensen ontdekken, door allerlei bizarre situaties, dat affectie en harmonie zulke wonderschone helers zijn.
En dan vraag ik me dus af: hoe zit het dan met al die thriller-, horror- en -psychodramafans?
Hoe mensen reageren op stressvolle situaties is persoonsgebonden (hoe we neurologisch met stress omgaan doen we allemaal hetzelfde, maar dat is een ander verhaal). De een kan helemaal uit het lood gaan van een situatie die de ander helemaal niet opvalt.
Kan het zijn dat we zo’n dikke huid kunnen ontwikkelen dat we heftige films nodig hebben om geraakt te worden? Dat we intense prikkels nodig hebben om iets van emotie te kunnen voelen? Dat we door die emoties ook het lichaam weer kunnen ervaren, alsof we daarmee gevoelloosheid kunnen doorbreken?
Ik vraag me dit af. Ondertussen kruip ik op de bank en kijk Nothing Hill voor de vierde keer.
