
Vrijdagavond, mailen met een leerling
21.53 u
Hé Daan, jij bent ook nog laat actief.
21.57 u
Eh, ja ik wilde nog ‘even’ iets op de computer doen. Je kent het wel, en de laatste witte was erin… máár ik heb net nog twee uur geslapen. Bij de kinderen in bed. Ik denk zelfs dat mijn ogen als eerste dichtvielen…
22.14 u
Dat is lekker! Slapen. Ik heb veel respect voor iedereen die jonge kinderen heeft en werkt. Ik denk weleens: hoe dóen ze dat toch, zo’n leven inrichten?
22.20 u
Inrichten… nou niet dus… schuiven… proberen, jongleren en frustreren, lachen bij het huishouden dat rustig verwaarloost… en dan ineens weer de bezem erdoorheen… achterom kijken… oeps… en dan vooral doorademen.
22.27 u
Dat jongleren daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar toch: jullie ogen altijd zo relaxed en uitgeslapen. Of zit er stiekem een diploma van de toneelschool in jullie kontzakken?
Oh… en dit noem ik dus werken. Tussen alle mails door even sparren met een leerling. Compliment in m’n zak, ja hoe doen we dat toch? Uit de kast ermee: ik ontspan op mijn werk en ik zou niet weten hoe ik zonder zou moeten!
Voor mijn gevoel heb ik echt topwerk: zodra ik de studio in stap zak ik door een bepaalde spanningslaag heen, voel ik de rust die de studio uitstraalt (geen rondslingerende luiers, potloden waar ik op stap, klimtouwen die ik zelf overal heb opgehangen). Het is stil en er zijn maar drie dingen die ik hier kom doen: ontspannen, ontdekken en observeren en dat dan rustig meenemen in bewegen.
Het is een ingetogen feest waarvan ik ook nog het thema mag bepalen. Een thema dat leeft in mij, op dat moment en wat tot mijn grote verrassing vaak ook resoneert bij leerlingen. “Jeetje Daan, dat was precies wat ik nodig had…”
Gisteren kwam ik deze uitspraak tegen:
Success is loving what you do.
In de studio met jullie samen, doe ik wat ik het allerleukst vind. Dankjewel! Zonder jullie, geen studio… en zeker minder ontspanning!